...

باز هم بعد از مدتها -بعد از گذروندن روزهای خیلی سخت و سرد خواستم ثابت کنم که هنوز زنده ام -بعد از کلی فکر و بدبختی تصمیمم رو گرفتم اگر مثل همیشه خدا کمکم کنه تا کمتر از دو ماه دیگه دارم میرم از ایران 

با کلی خاطره با کلی ادم که خیلی دوستشون دارم و با جا گذاشتن کلی عقب ماندگی.

نمی دونم اما حس می کنم رفتنم توی این شرایط و وضعیت مملکت جوریه که انگار حالا حالا ها بر گشتی در کار نیست.

یک وقتایی به عقب نگاه می کنم به خانوادم-به تنهاییم-به خاطره هام  و خیلی چیز های دیگه که جا نمی شه توی این جمله ها.

تنها چیزی که به زور تو دلم نگهش می دارم امید هست- سعیمو می کنم امیدمو از دست ندم-می دونم خیلی باید تلاش کنم و هنوز اول راهم.

آها

خدای من خیلی بهم نزدیکه و همیشه باهامه.